۱۹ خرداد ۱۳۹۲

زنان و رای

سی سال و اندی از عمر این حکومت می گذرد اما همواره زنان در رویای کاندید شدن ریاست جمهوری به سر می برند . طبق اصل 115 قانون اساسی جمهوری اسلامی ، رجل به معنی مرد است و از این رو زن نمی تواند رجل سیاسی باشد.
محمد یزدی از فقهای شورای نگهبان رسما اعلام کرد زنان نمی توانند رئیس جمهور شوند.
 محمد یزدی: "در بین افرادی که ثبت نام کرده‌اند، ده، دوازده خانم‌ حضور دارند؛ یکی از آنها گفته که “اگر من رییس جمهور شوم، نیمی از کابینه‌ام خانم‌ها و نیم دیگر آقایان خواهند بود”؛ مثل معروفی هست که کسی می‌خواست وارد روستایی شود، اصلاً راهش نمی‌دادند وارد روستا شود، اما می‌گفت “خانه کدخدا کجاست”؟!؛ قانون اجازه رئیس‌جمهور شدن را به خانم‌ها نمی‌دهد، حالا چطور این فرد ترکیب کابینه را هم مشخص کرده است؟"
زنان ایران همیشه در تکاپوی باز پس گیری حق خود بوده اند. یکی از آن موارد ،حق رای است. حق رای به آسانی به زنان داده نشد. 15 مهر ماه 1285 رسما زنان از انتخاب کردن و انتخاب شدن محروم شدند. با تلاش های پر ثمر آنها و با تشکیل گروههای مختلف و انجمن های مدافع حقوق زن ،بالاخره در 21 شهریور 1342 بعد از 56 سال به خواست خود رسیدند.
قانون اساسی در ایران طبق شریعت اسلام نوشته شده است . فرد یا گروهی نمی توانند بدون عمل به این قوانین تغییر ایجاد کنند. فقها یکی دو تا نیستند که بشود با آنها در مورد حضور زنان در عرصه های سیاسی گفتگو کرد. از نظر من چه اصول گرا چه اصلاح طلب هر دو جناح زیر یک پرچم و قانون اساسی تصمیم می گیرند. و مختصر اختلافی در برخی زمینه ها دارند. همان اندازه که خاتمی در 8 سال ریاست جمهوری برای زنان گام برداشت احمدی نژاد هم تلاش خود را برای حضور زنان در عرصه سیاسی اجتماعی کرد. انتخاب سه وزیر زن در کابینه خود ،اولین بله به حضور زنان در این عرصه بود. حال بماند که با مخالفت فقها این 3 زن به یک زن کاهش پید ا کرد. همین طور در زمان خاتمی را هم فراموش نکنیم که زنی به عنوان رئیس سازمان محیط زیست انتخاب شد. در این دو دولت ،تلاش برای ورود زنان به اجتماع شده است. اما مانع اصلی فقها و علما هستند. 34 سال بحث سر یک کلمه "رجل سیاسی" کم نیست که همه از جوابگویی در این مورد سر باز می زنند. در شورای نگهبان هم در این مورد همه متحد الکلام نیستند .
حضور تنها یک زن در بین کاندید های ریاست جمهوری می تواند قوت قلبی برای زنان باشد. زنانی که هر روز به هر طریقی تبعیضات را لمس می کنند. و در کنارش زندگی می کنند. بعد از انقلاب سال 57 ما انجمنی تحت عنوان دفاع از حقوق زن نداشته ایم که به صورت جدی پی گیر حقوق زنان باشد. چه برسد به آرزوی کاندید شدن ! آن هم برای ریاست جمهوری در یک کشور اسلامی!!
مردان جمهوری اسلامی که در قدرت هستند تحمل دیدن حضور زن را در کابینه ها ندارند. چه برسد ریاست جمهوری...
ضعف ما در این زمینه، فقها و فتواهای جور واجور آنهاست. باید این تابو را شکست. همانطور که روزی توانستیم رای بدهیم باید بتوانیم کاندید شدن را از آرزو به واقعیت تبدیل کنیم
فریماه

۱ نظر:

Jafar گفت...

با نوشتن و شعار هیچ فایده ای نداره اگه شعار تعثیر داشت الان باید اسراییل ب خاک یکسان میشد خخخخ
باید وارد عمل شیم گروه تشکیل بدیم