خیلی دلم می خواست زنان سرزمینم برای چند دقیقه ای هم که شده چشمان خود را ببندند و خود را یک دختر شین آبادی تصور کنند که به آینه نمی تواند بخندد ، دختری که سوخت و آرزوهایش هم با سوختنش خاکستر شدند. تبعیض در سوختن و چگونگی پرداخت دیه آنها از جمله مسایلی است که این روزها مورد بحث بود. پدر یکی از دختران در مورد پرداخت دیه به دخترش گفته بود مگر هزینه درمان دختر من چون جنس مونث است از پسران کمتر است که در این مورد هم قوانین اسلامی رعایت میشود. پدران این دختران معصوم که توان مالی ندارند برای این مسایل هزینه کنند. اصلن با گذشت از مسایل دیه زنان نصف مردان، در این مورد اتفاقن دختران سوخته شده به زیبایی و ترمیم پوستی خود احتیاج دارند . اینها نیز آینده می خواهند مانند همه دخترانی که در مملکت ما به مدرسه می روند و چشم امید به آینده شان دارند. زنان سرزمین من را چه شده که سکوت می کنند؟ نمایندگان زن در مجلس را چه شده اینطور زن را میکوبند؟ زنان به شما رای دادند که آنجا بنشینید و از کتک خوردن زنان در خانه و خانه نشینی زنان دفاع کنید! پس شما مجلس را با خانه اشتباه گرفته اید..! این دخترکان شین آبادی با بخاری نفتی خانه شان نسوختند اینها در مدرسه و خانه دومشان که تحت سرپرستی نظام آموزش و پرورش است سوختند و پر پر شدند. خانواده های اینان هیچ احتیاجی به اظهار تاسف نهادهای مقصر نداشتند و ندارند اینان فقط حقوق برابر می خواهند و تا به همان زندگی ساده خود ادامه دهند. اگر فقط ایستادگی یک زن را در مجلس در برابر این قوانین داشتیم شاید هیچ وقت چنین قوانینی وضع نمیشد.
فریماه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر